Het Ministerie van VWS beoogde via een pressure cooker aanpak (ofwel met stoom en kokend water), via een marktconsultatie tot een eerste ontwikkeling van een app te komen waarmee de verspreiding van COVID-19 in kaart gebracht kan worden gebracht en mensen gewaarschuwd worden wanneer ze nabij een besmet persoon zijn geweest. Het ambitieuze doel was om de app 28 april 2020 werkend te hebben.

Door een snelle selectie van kandidaten wilde men met een beperkt aantal (7) partijen een verdere ontwikkelslag maken om dan de meest veelbelovende eruit te kunnen kiezen. Er werd door het Ministerie van VWS open gecommuniceerd naar het publiek over het ontwikkelproces.

Geen van de apps bleek uiteindelijk geschikt. Enerzijds omdat de apps zelf tekortkomingen lieten zien, met name op het gebied van privacy, anderzijds omdat het ook niet duidelijk was wat de succescriteria waren. Wat moest de app nou eigenlijk doen en wat niet? En aan welke eisen m.b.t. veiligheid en privacy moest worden voldaan? Vervolgens kwam de te verwachten kritiek: hoe was de selectie van de kandidaten tot stand gekomen? Waarom niet meer naar het buitenland gekeken (waar zelfs in Singapore het gebruik beperkt is)? Hoe kom men een belangrijk onderwerp als privacy zo te kort doen? Met de appathon was men absoluut iets waardevols van plan: Een app die de bestrijding van COVID-19 helpt bestrijden én een nieuwe aanpak, gebaseerd op crowd-sourcing. Daarnaast is er door veel mensen keihard gewerkt om een zo goed mogelijk resultaat te bereiken. Hierover kunnen we niet anders dan lovend zijn. Het (afbreuk-)risico was groot, maar stond zeker in verhouding tot het doel wat men probeerde te bereiken. Alleen de gecommuniceerde deadline (28 april) was wellicht wel erg optimistisch. Onder andere door deze tijdsdruk en beperkte voorbereiding mislukte deze oprecht vernieuwende aanpak. Echter kunnen we wel degelijk spreken van een Briljante Mislukking, aangezien er waardevolle leeropbrengsten zijn.