Hulpvragen van burgers die niet met de juiste informatie, op juiste wijze worden opgepakt, hebben het risico te ontsporen en uiteindelijk veel tijd, energie en geld te gaan kosten. Inkoop en organisatie van zorg gaan dan zwaarder op de begroting drukken. Om maar niet te spreken van de mogelijke ernstige persoonlijke gevolgen hiervan (en bijbehorende maatschappelijke kosten). Per 1 januari 2015 is het niet langer de provincie maar de gemeente die zorg draagt voor jeugdhulp, kinderbeschermingsmaatregelen en jeugdreclassering. Deze overdracht (met alle veranderingen) gaat echter gepaard met aanzienlijke bezuinigingen (op jeugdzorg alleen al 450 miljoen, op een totaal van 3 miljard). Gemeenten moeten derhalve meer gaan doen met minder geld.

Om op het gebied van jeugd, zorg, werk en inkomen burgers op maat en kosten efficiënt te kunnen bedienen, is toegang tot de juiste informatie plus samenwerking van gemeenten en ketenpartijen (jeugdzorginstellingen, zorgaanbieders, UWV, SVB, WSW bedrijven, reïntegratiebedrijven en woningcorporaties) essentieel.

Echter, in haar rapportage (juni 2014) concludeert de Transitiecommissie Stelselherziening Jeugd, dat gemeenten nog aan het begin staan van het organiseren van hun informatievoorziening op dit onderwerp. Daarnaast is er momenteel nog geen effectief meetbare set van minimumeisen voor deze zorg, die de burger zou mogen verwachten. Grote effectieve verschillen tussen gemeenten met verschillend budget en expertise liggen op de loer. Dit betekent dat de kwaliteit van de te ontvangen zorg afhankelijk kan worden van de plaats waar iemand woont.